V-PWR 2.0: Best friends forever
Eind 2017 werd vanuit de Faculteit Diergeneeskunde, Universiteit Utrecht, het eerste onderzoekstraject, V-PWR 1.0, opgezet. De insteek van V-PWR 1.0 was - en is - dat wij meer te weten willen komen over hoe de samenwerking tussen hond en veteraan nou écht werkt. We zien dat de hulphonden die geplaatst zijn bij veteranen met PTSS een positieve invloed op hun leven hebben.
Echter, deze positieve resultaten waren vooral gebaseerd op subjectieve ervaringen en zelfreflectie. Dat is weliswaar belangrijk, maar maakt het moeilijk om een behandelmethode te ontwikkelen die voor zo veel mogelijk veteranen van toepassing is én goed aansluit bij de individuele behoeftes van een veteraan en zijn of haar gezin.
Om de optimale match tussen veteraan en hond te vinden en het grootste effect te bereiken zijn er prospectieve studies bij groepen veteranen nodig, waarbij we veteranen en hun hulphond meerdere jaren volgen. Ook zijn objectieve metingen en betrouwbare onderbouwingen nodig als validering voor de subjectieve effecten.
Daarom werd in V-PWR 1.0 de interactie meetbaar gemaakt door het in kaart brengen van parameters als hartslag, bloeddruk en bewegingspatroon van hond en veteraan. Ook het stresshormoon cortisol werd meegenomen in de metingen.
We willen de nodige wetenschappelijke onderbouwing kunnen leveren om veteranen met therapie-resistente PTSS nog beter te kunnen helpen. Tegelijkertijd willen wij ook ervoor zorgen dat het welzijn en de gezondheid van de hulphond gewaarborgd is en blijft, aangezien deze honden 24/7 bij de veteraan zijn.
Immers, hoe beter een hulphond in zijn vel zit, hoe beter de relatie tussen hond en veteraan. Deze insteek sluit aan bij het concept van “One Welfare”, waarin de samenhang tussen dierenwelzijn en menselijk welbevinden centraal staat.
V-PWR 2.0 - prospectief en duurzaam
In V-PWR 1.0 is met name retrospectief gekeken naar de invloed van een hulphond op het welzijn van veteranen met therapieresistente PTSS. Hierbij is de groep veteranen met PTSS met een hulphond vergeleken met vier andere onderzoeksgroepen (veteranen met PTSS zonder hulphond, gezonde veteranen met een huishond en gewone huishonden).
De vraag was in hoeverre de PTSS-klachten verminderden en veteranen weer een betere kwaliteit van leven gingen ervaren bij de groep veteranen met een hulphond.
Deze veteranen hadden sinds kortere of langere tijd een hulphond. Door de verschillende groepen veteranen met en zonder hulphond of met een huishond met elkaar te vergelijken, kon kennis worden opgedaan over de invloed van de hulphond op de thuissituatie.
De analyses vinden op dit moment plaats, en een eerste voorlopige beschouwing laat zien dat veteranen met een hulphond minder last hebben van PTSS klachten, meer deelnemen aan sociale interacties, meer buiten komen, en ook aangeven beter te slapen. Verder is er minder angst voor nachtmerries. Hun kwaliteit van leven, oftewel ‘Quality of Life’ (QoL) lijkt te verbeteren, en het lijkt alsof hun veerkracht en zelfvertrouwen toeneemt door de interactie met de hulphond.
Van belang is te kijken of deze positieve effecten ook op langere termijn blijven bestaan. In V-PWR 1.0 werd al een start gemaakt met het prospectief meten van veteranen en hun hulphonden. Die willen we in V-PWR 2.0 voortzetten.
Aan het begin van een traject met een hulphond werd het welzijn van de veteraan met PTSS zowel objectief, op basis van de eerdergenoemde parameters, als subjectief, door middel van psychologische vragenlijsten, in kaart gebracht. Vervolgens werd de hulphond geplaatst en werden wederom de relevante metingen bij de veteraan én de hond gedaan.
In V-PWR 2.0 willen wij deze groep veteranen en hun hulphonden uit V-PWR 1.0 nog enkele jaren blijven volgen. Ook willen we de groep uitbreiden, om meer veteranen en hulphonden ook langer te kunnen volgen.
Veroudering
Een dergelijke prospectieve aanpak moet het mogelijk maken om de effecten van de interactie tussen hond en veteraan ook op langere termijn inzichtelijk te krijgen. Tevens moeten de effecten van eventuele veranderingen binnen de huiselijke situatie in kaart gebracht worden.
Een van deze veranderingen waarmee elke veteraan met een hulphond op een gegeven moment geconfronteerd gaat worden is veroudering van de hulphond. Wat gebeurt er op het moment dat een hulphond ‘met pensioen gaat’, en wordt opgevolgd door een andere, jongere hond? Hoe reageert de veteraan hierop, en wat zijn de mogelijke effecten? Wat betekent dit voor de hond?
Bovendien willen we onderzoeken of hulphonden sneller verouderen dan huishonden. Dat is belangrijk om te weten, zodat dit misschien tegen gegaan kan worden zodat hulphonden langer actief en gezond kunnen blijven. Telomeerlengte is een veelgebruikte maat voor veroudering bij mensen en dieren, die wij hiervoor ook willen gebruiken (Jlang,et al, 2017; Kotrschal et al, 2007).
Gezinsleven
Daarnaast maakt een prospectieve insteek het mogelijk de gezinsdynamiek in kaart te brengen. Uit gesprekken met veteranen en hun familieleden in V-PWR bleek dat de hulphond ook belangrijk kan zijn voor de familieleden.
Zij worden namelijk ook geconfronteerd met de PTSS symptomen van de veteranen, moeten ermee om kunnen gaan en hebben er soms tegelijk onder te lijden. Vaak kunnen partners van deze veteranen niet deelnemen aan het arbeidsproces i.v.m. de constante zorg voor de veteraan. Er tot op heden is weinig onderzoek gedaan naar de invloed van een hulphond op het gezin of individuele familieleden.
Daarom willen we in V-PWR 2.0 ook verschillende familieleden betrekken. Tegen welke problemen lopen zij aan, ervaren zij zelf ook klachten en hoe ervaren zij de interactie met de hulphond?
Help je mee?
Samenvattend, ook in V-PWR 2.0 staat het concept van One Welfare centraal: het dier, de hulphond, en de omgeving als belangrijke ijkpunten voor de het welzijn van de mens, de veteraan, op de dag van vandaag, en op lange termijn.
Door op deze manier meer inzicht te creëren, werken wij toe aan het langdurig verbeteren van het welzijn van veteranen met PTSS.
Steun ons en help veteranen met PTSS, hun familieleden en hun hulphonden!
